Aristoteles filosofie. De oude Griekse filosoof Aristoteles (384-322 v. Chr.) wordt algemeen beschouwd als de grootste geleerde van de klassieke periode. Plato leerde hem, en hij stichtte het Lyceum, de Peripatetische school voor filosofie en de Aristotelische traditie.
Naast natuurkunde, biologie, zoölogie, wiskunde, metafysica, logica, ethiek, esthetiek, poëzie, theater, muziek, retorica, psychologie, taalkunde, economie, politiek, meteorologie, geologie en overheid, schreef hij uitgebreid over een breed spectrum van onderwerpen.
In zijn werk synthetiseerde Aristoteles de verschillende filosofieën die vóór zijn tijd bestonden. Het grootste deel van het intellectuele lexicon van het Westen, evenals de problemen en onderzoeksmethoden, zijn ontleend aan zijn leringen. Dientengevolge heeft zijn filosofie een ongelooflijke invloed uitgeoefend op bijna elke vorm van kennis in het Westen, en het blijft een onderwerp van hedendaagse filosofische debatten.
Het was voornamelijk uit zijn leringen dat het westerse intellectuele lexicon, evenals problemen en onderzoeksmethoden, werden afgeleid. Hij heeft daarom een enorme invloed uitgeoefend op vrijwel elke vorm van kennis in het Westen, en zijn filosofie blijft vandaag een belangrijk onderwerp van filosofische discussie.
Er is weinig informatie over zijn leven. Stagira is een stad in Noord-Griekenland waar Aristoteles werd geboren. Aristoteles’ vader, Nicomachus, stierf toen hij nog een kind was, en hij werd opgevoed door een voogd. Hij trad toe tot Plato’s Academie in Athene op de leeftijd van zeventien of achttien jaar en bleef daar tot hij zevenendertig was (ca. 347 v. Chr.).
Aristoteles verliet Athene kort na Plato’s dood en begon Alexander de Grote in 343 v. Chr. op verzoek van Filips II van Macedonië te onderwijzen. De bibliotheek die hij in het Lyceum oprichtte, hielp hem bij het schrijven van veel van de honderden boeken die hij op papyrusrollen schreef. Terwijl Aristoteles vele elegante verhandelingen en dialogen schreef voor publicatie, is slechts ongeveer een derde van zijn originele output bewaard gebleven, waarvan geen enkele bedoeld was voor publicatie.
De middeleeuwse wetenschap werd sterk beïnvloed door de opvattingen van Aristoteles. De vroege middeleeuwen en de renaissance werden gekenmerkt door de invloed van de natuurwetenschap, die niet effectief werd vervangen tot de Verlichting en de ontwikkeling van theorieën zoals klassieke mechanica. In de 19e eeuw werden de zoölogische observaties van Aristoteles, zoals zijn observaties van de reproductieve arm van de octopus (hectocotylus), niet geloofd.
Tijdens de middeleeuwen had hij ook invloed op de joods-islamitische filosofieën (800-1400), evenals de christelijke theologie, met name het neoplatonisme. Middeleeuwse moslimgeleerden vereerden Aristoteles als “de eerste leraar”, terwijl middeleeuwse christenen zoals Thomas van Aquino hem “de filosoof” noemden, terwijl de Italiaanse dichter Dante hem “de meester van degenen die weten” noemde.
Hij wordt gecrediteerd als de eerste die logica in zijn werken formaliseerde, en zijn werken werden bestudeerd door middeleeuwse geleerden zoals Peter Abelard en John Buridan.
Overzicht
Aristoteles was een oude Griekse filosoof en wetenschapper die gedurende twee millennia de westerse intellectuele geschiedenis beïnvloedde. Stagira was zijn geboorteplaats in 384 BCE, en Chalcis was zijn sterfplaats in 322 BCE. Alexander de Grote’s grootvader, Amyntas III hofarts, was zijn vader.
In 367 schreef hij zich in aan de Academie van Plato in Athene en bleef daar twintig jaar. In 348/347, na zijn dood, keerde Plato terug naar Macedonië, waar hij Alexanders leermeester werd. Zijn eigen school werd opgericht in 335 in Athene, het Lyceum. Zijn intellectuele horizon was breed en omvatte de meeste wetenschappen en vele kunsten.
Aristoteles studeerde natuurkunde, scheikunde, biologie, zoölogie en botanie naast psychologie, politieke theorie en ethiek, evenals logica, metafysica, evenals geschiedenis, literatuurwetenschap en retorica.
Tot de 20e eeuw waren zijn observaties van zoölogie en de ontwikkeling van formele logica onovertroffen, en hij vond een geperfectioneerd systeem uit, ook wel syllogistiek genoemd, dat tot de 20e eeuw de som van de wetenschap was.
Filosofische debatten worden nog steeds beïnvloed door zijn ethische en politieke filosofie, met name zijn opvattingen over ethische deugd en menselijke bloei (“geluk”). Hij schreef talrijke werken over natuurlijke historie en wetenschap, waaronder The Organon, De Anima (“On Soul”), Physics, Metaphysics, Nicomachean Ethics, Eudemian Ethics, The Magna Moralia, Politics, Rhetoric en Poetics.
Aristoteles’ filosofie van het zelf
Het lijdt geen twijfel dat Aristoteles verschilde van Plato in zijn kijk op wat een mens is in zijn meest fundamentele en essentiële. In veel van Plato’s dialogen betoogde hij dat de ziel van een mens zowel de rede als het intellect is die onderscheiden zijn van het lichaam.
Aan de andere kant geloofde Aristoteles dat een mens een samenstelling is van lichaam en ziel en dat de ziel niet van het lichaam kan worden gescheiden.
Filosofisch construeerde Aristoteles zijn filosofie van het zelf in termen van hylomorfisme waarin de ziel van een mens de structuur van het menselijk lichaam is, d.w.z. de functionele organisatie die mensen in staat stelt verschillende aspecten van het leven uit te voeren, zoals groei, voeding, voortplanting , perceptie, verbeelding, verlangen en denken.
Bijdrage
Hieronder volgen de bijdragen van Aristoteles:
- Hij vond het categorische syllogisme uit
- Grondlegger van de zoölogie
- De classificatie van levende wezens
- Bijdragen aan natuurkunde
- Invloeden op de geschiedenis van de psychologie
- Ethiek
- Vooruitgang in de meteorologie
- Aristotelisme
- Politiek
- Poëtica
Aristoteles’ onderwijs filosofie
Zijn wetenschappelijke verkenningen waren even veelomvattend als zijn filosofische speculaties diepgaand waren; hij was een leraar die generaties leerlingen inspireerde; hij was een controversiële publieke figuur die een turbulent leven leidde in turbulente tijden. De oudheid werd door hem geregeerd alsof hij een kolos van intellectuele nacht was. Vóór hem had niemand zo’n belangrijke bijdrage aan het leren geleverd. Het is onmogelijk om zijn prestaties te evenaren
Slechts een paar fragmenten van zijn On Education zijn bewaard gebleven, maar we kunnen een idee krijgen van zijn ideeën uit de overgebleven werken. In de visie van Aristoteles stond onderwijs centraal – een vervuld mens werd opgeleid. Ik zou me hier willen concentreren op die aspecten van zijn denken die nog steeds relevant zijn voor het theoretiseren van informeel onderwijs.
In de eerste plaats toont zijn werk het belang aan van het integreren van een levensbeschouwing in het denken en handelen van opvoeders. Het morele en politieke moet diep geworteld zijn in opvoeders. Het is essentieel om je af te vragen wat menselijke bloei mogelijk maakt. We moeten handelen in overeenstemming met dit principe om te streven naar dat wat goed of ‘juist’ is, in plaats van alleen maar ‘juist’.
Daarnaast legde hij, net als vele anderen uit zijn tijd, veel nadruk op ‘gebalanceerde’ groei. Het lichaam, de geest en de ziel van een persoon zouden worden ontwikkeld door fysieke activiteit, muziek, debat en de studie van wetenschap en filosofie. Zoals Plato voor hem observeerde hij levenslang leren – maar met wisselende nadruk naar leeftijd.
Ten derde overwoog hij gewone en logische opvoeding. In Boek II, p.91, zegt Aristoteles’ Nicomachean Ethics: “Als we kijken naar wat we doen, leren we door het te doen.” Dit is een verwijzing naar: “We worden rechtvaardig door rechtvaardige daden te doen, gematigd door gematigde daden te doen en moedig door moedige daden te doen.”
Dergelijk leren wordt aangevuld met rede, waaronder het onderwijzen van de redenen achter dingen. Hier zien we een link naar moderne theoretici die de nadruk leggen op ervaring, reflectie en het koppelen van theorieën.”
Aristoteles heeft ons een al lang bestaande indeling van disciplines in theoretische, praktische en technische elementen nagelaten, die verband houdt met het vorige punt. Vanaf Aristoteles heeft het onderwijs voortdurend de nadruk gelegd op contemplatie als de hoogste vorm van menselijke activiteit.
Zijn zorg voor het praktische – en voor de praktische logica – is echter door een aantal auteurs opgepikt. Dit blijkt uit het werk van Carr en Kemmis (1986) en Grundy (1987), die pleiten voor een focus op proces en praktijk in het onderwijs. Jeffs en Smith (1990; 1994, 1996) hebben ook informeel onderwijs gebruikt om formeel onderwijs te herformuleren.
Het legaat van Aristoteles is niet zonder problemen. Veel van zijn ideeën zijn verontrustend, evenals de manier waarop ondergeschikte groepen worden uitgesloten van educatieve voordelen. Niettemin vinden veel opvoeders dat het bestuderen van zijn ideeën zeer de moeite waard is.
Ethiek: Aristoteles filosofie
Volgens Aristoteles is ethiek meer een praktische dan een theoretische studie, dat wil zeggen een die erop gericht is goed te worden in plaats van kennis te verwerven omwille van zichzelf. Naast zijn Nicomacheaanse ethiek schreef hij verschillende andere ethische verhandelingen.
Volgens Aristoteles is deugd het resultaat van de goede functie van een ding (ergon). Omdat de enige juiste functie van een oog is om te zien, kan het alleen als een goed oog worden beschouwd als het kan zien. Volgens Aristoteles moet de mens een functie hebben die uniek is voor hem en die functie moet een functie zijn van de ziel (psychos) volgens de rede (logos).
Zo’n deugdzaam medium (tussen overmaat en tekortkoming) van de ziel is wat Aristoteles identificeerde als het ideaal van alle opzettelijk menselijk handelen, eudaimonia, in het algemeen vertaald als “geluk” of “welzijn”. Een goed karakter, vaak vertaald als morele of ethische deugd of uitmuntendheid, is nodig om ooit op deze manier gelukkig te kunnen zijn.
Volgens Aristoteles moet men, om een deugdzaam en potentieel gelukkig karakter te ontwikkelen, gewend zijn, niet opzettelijk, maar door leraren en ervaring, voordat men er bewust voor kiest om goed te doen.
Door op deze manier te leven, ontwikkelen degenen die ernaar streven de beste te zijn, hun praktische wijsheid (phronesis) en hun intellect (nous) samen, waardoor ze ideaal zijn om de hoogste vorm van wijsheid te vinden, die van een ervaren filosoof, een theoretische of speculatieve denker.
Externe bron: Wikipedia
This post is also available in:
English (Engels) 
Français (Frans) 
Deutsch (Duits) 
Nederlands 
Svenska (Zweeds)
