Aristoteles politiek

Aristoteles politiek: Samenvatting, analyse, democratie, geluk. Invoering. Aristoteles zegt dat de politiek onderzoek wil doen op basis van de verzamelde grondwet. Het identificeren van de ongunstige en gunstige aspecten van de samenstelling en bescherming maakt een uitstekende regering. Volgens Aristoteles streven alle groepen naar iets goeds.

Politiek en ethiek zijn twee afzonderlijke, maar verwante vakgebieden, aangezien ethiek het welzijn van een individu definieert, hoewel de politiek het welzijn van de stadstaat inspecteert, waarvan men denkt dat het het beste type publiek is.

Het belangrijkste doel van Aristoteles was om niet alleen te overwegen welke vorm de regering in plaats daarvan zou vormen. Het is essentieel dat wat gemakkelijk bereikbaar is, wat betekent dat hij van iedereen verlangde dat hij zijn vorm van macht kon vertellen. Aristoteles is de vader van de politieke wetenschappen omdat hij de onderwerpen en het denken van ideale regering, revolutie, gevangenschap, nationaliteit en voorwaarden van regering, de theorie van de gulden middenweg, de theorie van bestanddelen, enz.

Aristoteles was de bekende en opperste filosoof die ooit heeft geleefd en de eerste eerlijke wetenschapper in de geschiedenis. Hij deed baanbrekende donaties aan alle gebieden van filosofie en wetenschap. Hij herkende de talrijke wetenschappelijke disciplines en ontdekte hun onderlinge relaties. Aristoteles gaf de voorkeur aan een soort legitieme democratie, want wat hij noemde staatsbestel is een staat waarin arm en rijk elkaars privileges respecteren en de best gekwalificeerden.

Aristoteles’ filosofie legt de nadruk op biologie; als alternatief voor wiskunde zoals Plato. Hij veronderstelde dat de wereld bestond uit personen die in vaste natuurlijke soorten voorkomen. Elk individu heeft ingebouwde ontwikkelingspatronen, die het helpen groeien naar het vleien van een volledig gevestigd individu in zijn soort.

Aristoteles’ geschil voor het hoogste gezag van de stad is fundamenteel voor de politiek, zijn verhandeling over politieke wetenschappen. In de eerste hoofdstukken van de wetgeving stelt Aristoteles dat de stad een natuurlijk geheel is dat geleidelijk ontstaat uit natuurlijke maar embryonale relaties zoals het zelfbesturende gezin.

Ze kozen een kleine groep mensen omdat deze de beste waren. Aristoteles’ opvattingen waren dat aristocraten mannen van welvaart en vrije tijd zijn die hun geest hebben ontwikkeld om superieure hersens te hebben.

Aristoteles, een van de buitensporige volgelingen van Plato, is begroet als de vader van de politieke wetenschappen. Zijn ideeën over politiek, nl. en de sociale aard van de mens, de rechtsstaat, opstand, nationaliteit en constitutionalisme, zijn nog steeds een kwestie van substantiële waarde voor politieke experts.

De Griekse theoreticus Aristoteles maakte belangrijke en permanente hulpmiddelen voor bijna elk kenmerk van menselijke informatie, van rede tot biologie tot ethiek en esthetiek.

Ongeveer twintig jaar lang was Aristoteles Plato’s leerling en collega aan de Academie in Athene, een instelling voor filosofisch, wiskundig, wetenschappelijk onderzoek en leraar; zijn filosofie vertrok uiteindelijk in essentiële opzichten van Plato.

Veel meer van Plato’s werken gingen echter door met de perioden; Aristoteles’ hulpmiddelen zijn aantoonbaar invloedrijker geweest, voornamelijk in de wetenschap en rationele cognitie. Hoewel de werken van beide filosofen in de huidige tijd als minder hypothetisch waardevol worden beschouwd, hebben ze nog steeds een grote oude waarde. Het doel van de politiek, zegt Aristoteles, is om op basis van de samengestelde structuren te onderzoeken wat goed bestuur en wat slecht bestuur maakt.

Overzicht

Alle relaties worden gevormd om het beste te bereiken. De Griekse polis is wereldwijd de meest algemene vereniging en omvat alle andere banden, zoals gezinnen en beroepsverenigingen. Het essentiële doel van de stadstaat is het bereiken van het hoogste goed.

Aristoteles volbrengt dat ‘de mens een partijpolitiek dier is’: we kunnen het goede leven alleen bereiken door als inwoners van een staat te leven. Bij het debatteren over de financiële verhoudingen binnen een stadstaat, beschermt Aristoteles de organisatie van privézaken, veroordeelt extreem ondernemerschap en beruchte beschermt de organisatie van slavernij.

Alvorens zijn eigen mening te geven, beraadt Aristoteles zich op verschillende theoretische en actuele modellen die in zijn tijd gelden. In het bijzonder presenteert hij lange aanvallen op Plato’s Republiek en wetten, die de meeste waarnemers besluiteloos en onjuist vinden, en beoordeelt hij andere moderne filosofen en de samenstellingen van Kreta, Sparta en Carthago.

Aristoteles classificeert burgerschap met het land van openbaar ambt en beheer van eerlijkheid en rechten die de individualiteit van een stad in zijn grondwet breekt.

Er zijn grofweg zes soorten kiezers, drie eerlijke en drie oneerlijke. Een structuur is juist als het iedereen in de stad ten goede komt en onrechtvaardig als het alleen de machthebbers ten goede komt. Wanneer een kleine keuze regeert, is een grondwet een adel als de heersers goed zijn en een oligarchie als de heersers slecht zijn. Wanneer de menigte regeert, is een vorm een organisatie die goed regeert, en democratie als ze wanhopig op weg zijn. Hij stelt een principe van verdelende rechtvaardigheid voor,

Aristoteles gaat van zijn theoretische vermoedens naar een praktisch onderzoek van politieke organisaties zoals die in de Griekse wereld bestaan. Hij stelt vast dat de eisen van stadstaten in hoge mate afhankelijk zijn van hun welvaart, bevolking, klassenspreiding, enzovoort.

Hij inspecteert de verschillende soorten staten en structuren en doet een aantal algemene aanbevelingen. De hoogste spanning in elke staat is de gezamenlijke bitterheid tussen arm en rijk.

Daarom behoudt een robuuste middenklasse een staat van evenwicht en beschermers tegen oneerlijkheid en overheersing. De drie twijgen van het openbaar bestuur zijn de weloverwogen, die de belangrijkste politieke conclusies van de staat maken; de beleidsvorming, die de dagelijkse commerciële van de staat regelt; en de jurisdictie, die toezicht houdt op de juridische zaken van de staat.

Maar iedereen gelijk recht geven op toegang tot een openbaar ambt; Het is nooit verstandig om een groep uit de macht te zetten. Grondwetten worden meestal gewijzigd door een grote, ontevreden groep die in opstand komt tegen de machthebbers.

Om een vorm te behouden, noemt Aristoteles onderwijs, gematigdheid en volledigheid. Het welzijn van de rijke minderheid en de arme meerderheid kan stabiel zijn door beide groepen een ongelijk gelijke hoeveelheid macht toe te staan. Elke welvarende zou in zo’n voorbereiding meer partijpolitiek vermogen hebben.

Boeken 7e en 8e keren terug naar hoe de modelstaat eruit zou zien. Het opmerkelijke leven omvat voornamelijk rationele inspectie, dus ook al is de politieke daad prijzenswaardig en essentieel, het is slechts een middel om het uiteindelijke geluk van redelijke inspectie te versterken. Er moet een ideale stadstaat worden gekozen om het plezier van zijn inwoners te benutten.

Het moet aan het water liggen om toegankelijke zeehandel mogelijk te maken. Jonge burgers werken voor het leger, mensen van middelbare leeftijd regeren en oudere burgers zorgen voor spirituele zaken, terwijl niet-burgers voor handen werken en zorgen voor landbouw en vaardigheden. Onderwijs is essentieel om het welzijn van de stad te garanderen, en Aristoteles geeft de voorkeur aan een openbaar onderwijspakket boven privéonderwijs.

Hij beweert dat er zorg wordt besteed aan het fokken van het juiste gedrag bij kinderen. Zijn voorgestelde prospectus bestaat uit lezen en schrijven, lichamelijke opvoeding, tekenen en muziek. Dit onderwijs zal de inwoners helpen om het meeste uit werk en spel en de vrije tijd te halen om een goed leven na te streven.

Analyse

Aristoteles’ gesprek over politiek is stevig verankerd in de wereld van de Griekse stadstaat, of polis. Hij gaat ervan uit dat elke staat dezelfde essentiële elementen zal bevatten als de Griekse stadstaat. Deze mannelijke niet-burgermedewerkers voeren de noodzakelijke fysieke banen uit om de stad draaiende te houden.

Nationaliteit in de Griekse wereld was meer betrokken bij verantwoording dan bij de hedendaagse representatieve consensus. Hij stelt dat we onze rationaliteit en menselijkheid alleen volledig kunnen realiseren als burgers van een stadstaat. Dus hij bereikt dat door volledig te beseffen dat mensen, door behoefte, politieke dieren zijn.

Democratie

De doellijn van dit object is om een mogelijk hulpmiddel te bieden voor degenen die deze uitdaging willen aangaan. Het behandelt bijgevolg een reeks actuele rubrieken waaronder geselecteerde passages die verband houden met de studie van gelijkheid in de politiek worden herpositioneerd.

Dat wil zeggen dat onder elk onderwerp de kanalen worden geregistreerd, niet in de volgorde waarin ze in de politiek plaatsvinden, maar op hun plaats worden bepaald in een volgorde die probeert invloeden in het denken te suggereren tussen de verschillende opmerkingen van Aristoteles over democratie.

De passages zijn geherformuleerd in plaats van woord voor woord vertaald, hoewel de parafrasen van de kleinere passages proberen zo dicht mogelijk bij de Griekse bewoordingen te blijven als praktisch is. Aangezien de geparafraseerde kanalen bedoeld zijn als startpunt voor de beraadslaging over de volledige tekst van de politiek, heeft elke passage een solide link naar de volledige tekst van de politiek. Een woordenboek met Griekse termen en een zeer kritische index van voorgestelde patrooninterpretaties zijn ook inbegrepen.

Ondertussen reorganiseert de benadering die voor deze site is geaccepteerd de volgorde van materiaal over gelijkheid vanuit de politiek; het verwijdert in wezen elke passage uit zijn context om in gedachten contacten voor te stellen die misschien niet gemakkelijk te begrijpen zijn wanneer de tekst achtereenvolgens van het begin tot het einde wordt gelezen. Deze beweging van de passages stelt voor om de verbanden in Aristoteles’ denken over democratie in de politiek te verduidelijken.

Het potentiële gevaar van democratie is dat het lezen van fragmenten en geparafraseerde passages zonder de volledige context ervan in overweging te nemen, ernstig misleidend kan zijn.

Daarom moet sterk worden benadrukt dat het methodisch lezen van de politiek van begin tot eind de enige manier is om te proberen complexe en met elkaar verweven meningen volledig te begrijpen. Met deze zorgvuldigheid in het achterhoofd, kunnen gebruikers de voorbereiding van uittreksels van doorgangen beschouwen als een gids voor de aanvullende studie van Aristoteles’ gelijkenissen over antieke Griekse gelijkheid.

Geluk: Aristoteles politiek:

Aristoteles definieert het gelukkige leven dat van nature voor de mens wordt voorgesteld als een leven dat bestond in overeenstemming met het kenmerk. In zijn regering beschrijft hij de rol die de politiek en de politieke gemeenschap moeten spelen bij het overbrengen van het rechtschapen leven in de gemeenschap.

Volgens Aristoteles houdt plezier in dat je in de loop van een heel leven alle dingen bereikt over gezondheid, voorspoed, informatie en vrienden, die leiden tot de voortreffelijkheid van de menselijke natuur en de verbetering van het menselijk leven.

Aristoteles’ begin van een gelukkig leven is nog steeds een bron van discussie onder geleerden. Het is niet duidelijk of Aristoteles in zijn werken slechts één idee van een gelukkig leven of meer presenteerde. De rang van het politieke leven is onduidelijk, en verdere vragen kunnen worden verhoogd. Weerspiegelt Aristoteles het als een gelukkig leven? Vormt geluk het politieke leven en de verbinding tussen het bestuurlijke en theoretische leven?

Lees ook: Politieke factoren die een restaurant beïnvloeden

Externe bron: Wikipedia

This post is also available in: English (Engels) Français (Frans) Deutsch (Duits) Nederlands Svenska (Zweeds) Italiano (Italiaans) Português (Portugees, Portugal)