Aristoteles psychologie: Definitie, theorie, bijdrage, analyse. Invoering. Volgens Aristoteles is psychologie de theorie van de ziel. We zouden kunnen zeggen dat de theorie van de ziel van deze filosoof beter begrepen kan worden in termen van twee andere doctrines. Ten eerste worden lichaam en ziel door Aristoteles als materie en vorm met elkaar verbonden.
Ten tweede gaat het hele tijdelijke bestaan voor Aristoteles van potentialiteit naar actualiteit. In overeenstemming met zijn fundamentele benadering van psychologie, wil Aristoteles een werelds verslag geven van de aard van de ziel als een naturalist, niet als een bovennatuurlijk verslag.
Hij begint met de gewone Griekse betekenis van de termen UK of ziel, want het typische Grieks op straat betekende het principe van het leven. Het was niet beperkt tot mensen of bewuste wezens. Het was het element dat verantwoordelijk was voor het leven, of het nu bezeten was door een wortel, een hond of een man, en natuurlijk was het het element dat verantwoordelijk was voor cognitie.
Iets dat leeft in het Grieks is iets dat een ziel heeft, en we gebruiken die taal vandaag de dag nog steeds, hoewel als je geen Latijn kent, je er niet bekend mee zult zijn omdat je een levend wezen een levend ding noemt. Een animeren is gewoon een Engelse afgeleide van het Latijnse woord anima, Latijn voor de ziel.
Aristoteles was beroemd om psychologie omdat hij hielp bij het ontwikkelen van de moderne wetenschappelijke methodologie. Hij vertelt hoe belangrijk het is om observatie van de wereld te combineren en vervolgens te beïnvloeden of na te denken over de wereld.
Definitie van Aristoteles psychologie
Als we het hebben over de betekenis van Aristoteles’ psychologie, is het de tak van de wetenschap die onderzoek doet naar de intensiteit, de ziel en de eigenschappen. Aristoteles denkt dat de ziel het algemene principe van het leven is. Volgens Aristoteles zijn er verschillende soorten zielen.
Met andere woorden, er moeten meerdere soorten vitale capaciteiten worden ontdekt door te kijken naar het soort ongewoon gedrag dat levende wezens vertonen. Volgens Aristoteles zijn er drie soorten ziel.
- Vegetatieve of voedzame ziel
- Gevoelige ziel
- Rationele ziel
Aristoteles onderzocht elk van deze zielen elk van deze sets van vitale capaciteiten in detail in zijn werk, de de anima Latijnse vertaling over de ziel.
Aristoteles’ theorie van de psychologie
Volgens de psychologie van Aristoteles leiden sterke verlangens tot gevaarlijke ongelijkheid en de neiging om schadelijke acties uit te voeren. Aristoteles’ psychologie is gebaseerd op de studie van de vorming van de menselijke geest.
Volgens Aristoteles heeft hij vanaf de geboorte geen kennis van wereldse dingen, maar hij doet kennis en ervaring op naarmate de tijd verstrijkt. In tegenstelling tot Plato gelooft Aristoteles in Nurture. Aristoteles heeft daar vertrouwen in, naast het ‘libido’, waar id en ego de gedachte van wens waren en oorzaak twee drijfveren zijn die acties bepaalden.
Aristoteles behoort tot Griekenland en hij schreef ongeveer 31 werken; hij creëerde ook een academie, behalve dat hij het een Lyceum noemde. Aristoteles neemt filosofie, en dan probeert hij botanie, biologie, logica, muziek, wiskunde, astronomie, geneeskunde, kosmologie, natuurkunde, geschiedenis van de filosofie, metafysica, psychologie, ethiek, theologie en retorica te begrijpen. Hij wordt beschouwd als de meest invloedrijke filosoof aller tijden. Hij was de encyclopedie van de geest.
Aristoteles’ bijdrage aan de psychologie
Aristoteles was een populaire leerling van de beroemde oude Griekse filosoof Plato. Aristoteles noemde psychologie een onderdeel van de filosofie, en als we het hebben over zijn bijdragen aan de psychologie, zijn zijn beste gaven:
Invloed op de geschiedenis van de psychologie
Aristoteles was de eerste persoon die in dit boek een boek schreef over de bijzonderheden van psychologie voor anima of de ziel. Hij stelt het idee van abstractie voor dat heerst over het lichaam en de geest van de mens. Het lichaam en de geest bestaan in dit wezen en zijn met elkaar verweven, dus de reden is een van de vele essentiële functies van het lichaam.
In de meer gedetailleerde psychologische analyse verdeelt hij het menselijk intellect in twee basiscategorieën; de passieve en actieve geest. Aristoteles zei dat de menselijke psychologie iets moet nabootsen dat een gevoel van geluk en voldoening geeft.
De logica van het categorische syllogisme
Een syllogisme is een bepaalde vorm van redeneren waarbij een conclusie wordt getrokken op basis van twee premissen. Deze panden hebben altijd een standaard- of middenterm om ze te associëren, maar deze bindende term ontbreekt in de beslissing. Aristoteles ontdekte het proces van logische deductie, dat misschien wel de kern vormt van al zijn opmerkelijke prestaties.
Classificatie van levende wezens
In Aristoteles’ boek “Historicus Amalia Moore’s geschiedenis van dieren”, was Aristoteles de eerste persoon in de menselijke geschiedenis die zich in de categorie van verschillende dieren waagde. Hij gebruikte gemeenschappelijke kenmerken van bepaalde dieren om ze in vergelijkbare groepen in te delen. In het perspectief van Aristoteles had het leven een hiërarchische samenstelling en zijn alle levende wezens gegroepeerd van de laagste tot de hoogste positie.
Grondlegger van de zoölogie
Aristoteles wordt ook wel de grondlegger en de vader van de zoölogie genoemd als bewijs van zijn groepering van levende wezens. Al zijn groeperingsprocedures en verschillende andere stellingen hadden voornamelijk betrekking op verschillende soorten van het dierenrijk; hij schreef echter een ander proefschrift dat draaide om verschillende aspecten van zoölogie.
Enkele van zijn belangrijke en beroemde ideeën zijn de geschiedenis van dieren, voortgang van dieren, beweging van dieren, en de rest was gebaseerd op het onderzoek en de opvoeding van land-, water- en luchtdieren; zijn voorgangers documenteerden slechts hun routinematige observatie van de natuur.
Bijdrage aan de biologie
Aristoteles bekeek sommige psychologische verschijnselen in biologische termen. Dus in zekere zin was hij een van de eerste biologische psychologen.
Vooruitgang in de meteorologie
Voor zijn tijd en leeftijd maakte Aristoteles een zeer gedetailleerde analyse van de wereld om hem heen. Momenteel omvat de term meteorologie specifiek de interdisciplinaire wetenschappelijke studie van atmosfeer en weer.
Toch had Aristoteles een veel algemenere benadering waarin hij ook de verschillende aspecten en fenomenen van lucht-water en aarde in zijn verhandeling meteorologisch behandelde in deze verhandeling in zijn eigen woorden, hij legt details uit van verschillende aandoeningen die gemeenschappelijk zijn tussen lucht en water evenals de andere delen van de aarde en de voorkeuren die die delen met elkaar verbinden.
De hoogtepunten van zijn meteorologische verhandeling zijn zijn verslagen van waterverdamping, aardbevingen en andere typische weersverschijnselen. Zijn analyse van deze verschillende meteorologische gebeurtenissen is een van de vroegste weergaven van dergelijke verschijnselen.
Invloed in de geschiedenis van de politiek
Het woord politiek is afgeleid van het Griekse woord polis, dat eenvoudigweg elke stadstaat in het oude Griekenland vertegenwoordigde. Aristoteles geloofde dat de polis de bovenste lagen van de politieke vereniging weerspiegelde; een burger van de polis was essentieel voor een persoon om een goede kwaliteit van leven te leiden. Het verkrijgen van deze status betekende dat burgers de nodige politieke connecties moesten maken om permanent verblijf te verzekeren.
Aristoteles’ kijk op ditzelfde streven wees erop dat de mens een politiek dier is. Ongetwijfeld hebben de verschillende avonturen in het leven van Aristoteles bijgedragen aan zijn politieke inzicht op een manier die zijn voorgangers en tijdgenoten niet konden; zijn progressieve avonturen in de biologie van natuurlijke flora en fauna zijn goed zichtbaar in het naturalisme van zijn politiek.
Bijdrage aan Poëtica
Net als veel andere documenten van zijn filosofische en literaire werken, werden veel van de archieven van Aristoteles’ opvattingen over kunst en poëzie rond 330 voor Christus samengesteld. De meeste hiervan bestaan en overleven vandaag de dag, omdat ze tijdens zijn lezingen naar behoren zijn genoteerd en bewaard door zijn leerlingen.
Aristoteles’ inzicht in de poëtica draait vooral om drama in een latere periode waarin het aristotelisme wereldwijd meer terrein won. Zijn oorspronkelijke kijk op drama was verdeeld in twee afzonderlijke segmenten. Het eerste deel concentreerde zich op tragedie en episch, en het tweede deel besprak de verschillende details van komedie.
Aristoteles’ analyse van psychologie
Voor Aristoteles ging psychologie over praktische wijsheid en de studie van de ziel. Aristoteles verwierp Plato’s meerdelige ziel. Hij zegt dat ik niet tegelijkertijd begeerte voel in een deel van mijn ziel en woede of schaamte in een ander deel van mijn ziel. Ik heb een enkele ziel die aanzienlijke krachten heeft.
Voor Aristoteles is de ziel geen substantie in de totale zin. Toch actualiseert de ziel materie tot een composiet, en deze composiet, deze geactualiseerde materie, dit geactualiseerde lichaam en een bezield lichaam, is een substantie in de totale zin van het woord. Hier zijn vier grote psychologische vragen die Aristoteles beantwoordde.
- Waar worden mensen blij van?
- Waar is kunst voor?
- Waar zijn vrienden voor?
- Hoe kunnen ideeën worden overgebracht in een drukke wereld?
Dit zijn de essentiële vragen die Aristoteles beantwoordde volgens zijn ervaring met betrekking tot psychologie. Tegenwoordig klinkt psychologie niet als de meest praktische activiteit. Misschien komt dat omdat we niet genoeg aandacht hebben besteed aan Aristoteles.
lees ook: Ontrouw Definitie Psychologie Katholiek
Externe bron: Standford.edu
This post is also available in:
English (Engels) 
Français (Frans) 
Deutsch (Duits) 
Nederlands 
Svenska (Zweeds)
