Huwelijk in het oude Griekenland en Rome: Het oude Griekenland, het oude Rome. Inleiding . Het huwelijk is nogal een big deal. Het is een verbintenis, een ceremonie en iets dat je leven mogelijk voor altijd kan veranderen.
Maar met zoveel verschillende variaties op het woord die er zijn, kan het moeilijk zijn om precies te weten wat het huwelijk voor jou betekent. Het huwelijk bestaat al sinds het begin der tijden en de manier waarop het wordt uitgevoerd verschilt van cultuur tot cultuur. Sommige culturen omarmen het huwelijk als een religieuze viering, anderen zien het als een wettelijk bindend contract en sommigen zien het huwelijk als beide.
Ondanks wat de uitdrukking “tot de dood ons scheidt” suggereert, is het bekend dat mensen in verschillende culturen gaan scheiden. Echtscheiding kan worden gezien als het niet nakomen van de huwelijksgeloften. In sommige culturen wordt echtscheiding echter niet alleen geaccepteerd, maar het is ook een optie die moet worden overwogen wanneer huwelijken niet lukken.
Hoewel de manier waarop mensen het huwelijk uitvoeren van cultuur tot cultuur verschilt, zijn er enkele overeenkomsten die in elke ceremonie te zien zijn. Een huwelijk is een ceremonie waarbij twee mensen hun verbintenis vieren en soms wordt gezegd dat die verbintenis eeuwig is.
Zoals eerder vermeld, is een van de belangrijkste dingen over het huwelijk de duurzaamheid ervan. Een bruiloft wordt meestal gehouden om de toewijding van het paar bij te houden.
Gewoonlijk trekt de bruid een trouwjurk aan om de openbare verklaring van haar trouw aan haar bruidegom te symboliseren. In sommige culturen kan een trouwring worden gezien als het zoveelste symbool van levenslange trouw. Daarom zal dit artikel zich richten op het huwelijk in het oude Griekenland en het oude Rome
Het oude Griekenland
In het oude Griekenland bestond het huwelijk in twee vormen: traditioneel en het minder gebruikelijke, maar nog steeds legale gearrangeerde huwelijk. De eerste betrof een aantal verschillende aspecten waarover de families vaak graag zouden discussiëren, zoals welke familie een hogere status had en welke clan rijker was. Als er een gelijke concurrentie tussen hen zou zijn, dan zouden beide partijen een wedstrijd houden en de winnaar van dat evenement zou het recht krijgen om met hun toekomstige echtgenoot te trouwen.
De andere vorm van huwelijk in het oude Griekenland was een gearrangeerd huwelijk. Gearrangeerde huwelijken werden gebruikt om twee families aan elkaar te binden, vaak politiek of economisch. De wedstrijd zou meestal worden voorgesteld door een paar krachtige individuen. In deze situatie hadden noch de bruid noch de bruidegom veel te zeggen, maar het is waarschijnlijk dat hun ouders een rol hebben gespeeld bij het beslissen welk voorstel ze zouden accepteren of weigeren.
Oude Griekse bruiloften waren een lang proces. De eerste stap zou een verloving zijn, wat in wezen een aankondiging was van de intentie om met iemand te trouwen. Deze aankondiging zou worden gedaan tijdens een religieuze ceremonie, waarbij de vader van de bruid haar zou weggeven in ruil voor de bruidsprijs.
De volgende stap was om een huwelijkscontract op te stellen tussen de twee families waarin de overeenkomst die ze hadden afgesproken, op schrift werd gesteld. De laatste stap zou zijn om de bruiloft zelf te houden en de bruid weg te geven. Het huwelijk was in hoge mate een sociale gebeurtenis en het kwam zelden voor dat een man zich verloofde voordat hij 20 jaar oud was.
Het was ook een verbintenis voor de lange termijn. De Griekse historicus Herodotus (ca. 484 – 425 v. Chr.) schreef dat Perzische vrouwen niet van hun man mochten scheiden. Een vrouw aan een man binden zou als een belediging en een teken van brutaliteit worden gezien, dus het was erg moeilijk voor vrouwen om de banden van hun huwelijksrelaties te verbreken. Dit toont het belang aan dat de mannen aan het huwelijk hechtten. De vrouw had niet veel te zeggen over haar huwelijk en haar man had de volledige controle over haar.
Bruiloften waren vaak uitbundige aangelegenheden en de vrouwen hadden veel traditionele verantwoordelijkheden. Oude Griekse bruiden droegen zware kostuums die speciaal voor het evenement moesten worden gemaakt en waren rijkelijk versierd. Hun haar was opgestoken in een knot en ze droegen veel sieraden.
Op dezelfde manier versierden mannen hun vrouwen met dure kleding en sieraden, die een connotatie van luxe en welvaart hadden. De oude Grieken droegen vaak ook geverfde mantels, waardoor ze zich onderscheidden van andere mannen die dergelijke kleding niet hadden om zich van andere mannen te onderscheiden.
Oude Griekse bruiden staan bekend om de lange witte sluier die ze droegen. De sluier werd een “himation” genoemd, wat betekent dat het afkomstig was van dieren die werden gebruikt bij offers aan de god Hercules.
Deze sluiers werden gemaakt door gespecialiseerde bruidswevers die ze met de hand weven als cadeau aan de bruid, die ze op haar beurt zou dragen tijdens haar huwelijksceremonie. Jonge vrouwen die niet verloofd waren, droegen gele gewaden in plaats van witte, maar ze droegen ook veelkleurige sjaals op hun hoofd en bovenlichaam.
Het Oude Rome
In het oude Rome vond het huwelijk plaats binnen het gezin of een van hun bondgenoten en kinderen trouwden vaak op jonge leeftijd. Het wettelijke huwelijk stond vrouwen toe om eigendom te bezitten in hun eigen naam en om te erven van hun echtgenoten na zijn dood.
Een Romeinse bruidegom zou zijn vrouw gewoonlijk een huwelijksgeschenk geven dat “de kudde” wordt genoemd. Dit was een verzameling kleine cadeautjes met een praktisch nut: een lamp om ’s nachts te zien, een scheermesje om te scheren en een pincet voor splinters.
De traditie van de bruid die de kudde ontvangt dateert uit de vroege periode van het Romeinse huwelijk en is mogelijk afgeleid van het gebrek aan vrouwelijke bedienden vanaf het einde van de 3e eeuw voor Christus.
De bruidegom zou dan een aanbod doen in het huis van de vader van de bruid, wat gebruikelijk was aan zijn kant. Het was bedoeld om te voorkomen dat het meisje wegliep met iemand die niet de broer of naaste verwant van haar man was.
Hij zou haar meestal geschenken geven uit zijn verlangen naar een positieve relatie en omdat hij geloofde dat dit in hun belang was. Ze zou deze spullen bewaren tot ze trouwde en ze dan aan haar nieuwe echtgenoot geven.
De Romeinse huwelijksceremonie was een praktisch gebruik met weinig religieuze betekenis, omdat het niet onder toezicht stond van de priesters. Het was ook zeldzaam dat bruidegoms vóór de bruiloft naar het huis van de bruid gingen. In plaats daarvan namen ze de geschenken en gaven ze aan zijn vrouw in het huis van haar moeder. De bruidegom en zijn vrienden bezochten het huis van hun toekomstige echtgenoten dan meerdere keren gedurende meerdere dagen, gaven cadeautjes en vierden het.
Nadat het contract was gesloten, wachtte het paar vaak tot ze genoeg geld hadden om land te kopen en een huis te bouwen. Ze wilden duidelijk maken dat ze gelijken waren in hun relatie. Om het paar de tijd te geven om financieel stabiel te worden, stond het Romeinse recht hen toe om het huwelijk een jaar uit te stellen voordat beide partijen financiële regelingen moesten treffen.
De familie van de bruid zou normaal gesproken niet in het huis van haar man wonen, zoals gebruikelijk was in het oude Griekenland. In plaats daarvan zouden ze hun eigen huis in de buurt ervan vestigen en hun eigen regelingen treffen.
De bruiloft zelf was een openbare gebeurtenis die vóór de gemeenschap in het huis van de bruid zou plaatsvinden. De bruiloft bestond uit twee delen: het ‘geven van geschenken’ (waar ze aan elkaar werden overhandigd) en de ‘huwelijksreis’. De familie van de bruid moest haar nieuwe echtgenoot een geschenk geven dat gelijk stond aan vier keer hun jaarinkomen, dat door haar familie zou worden betaald.
Het was niet ongebruikelijk dat een Romeinse vrouw meerdere keren scheidde. Net als bij het Griekse huwelijk was echtscheiding alleen mogelijk als de man en vrouw om de een of andere reden niet samen konden leven.
Het scheidingsproces was relatief eenvoudig. De man zou de vrouw vragen om bij hem in huis te komen wonen, wat ze niet verplicht was te doen. Door te besluiten niet gescheiden te leven, betekende dat dat ze niet meer getrouwd waren, maar het stond geen echtscheiding toe totdat hij er formeel om vroeg.
Er was één uitzondering. Als een vrouw betrapt werd op het plegen van overspel en haar man ervoor koos haar te houden, had ze geen andere keuze dan gehoor te geven. Als de man zijn vrouw terugnam, zouden ze hun huwelijk voortzetten alsof er niets was gebeurd.
Overspel geldt dan alleen voor vrouwen die getrouwd of verloofd zijn. Voor een vrouw die niet getrouwd is, is haar ontrouw alleen niet genoeg om haar te bevrijden van de controle van de man over haar lichaam.
Conclusie: huwelijk in het oude Griekenland en Rome
Het huwelijk in het oude Grieks en het oude Rome was tussen een man en een vrouw, meestal met het doel kinderen te krijgen. In de oudheid werd het huwelijk beschouwd als een economisch en politiek bondgenootschap waaraan veel verwachtingen waren verbonden, waaronder het recht om burgerrechten te verwerven.
Liefdesrelaties waren niet zo wijdverbreid in het oude Athene als nu in de moderne westerse samenleving, omdat vrouwen niet op hun eigen of eigen terrein mochten zijn. In het oude Rome was het huwelijk uit liefde ook niet erg gebruikelijk.
Lees ook: Het huwelijk in de moderne wereld. Deze inhoud geeft inzicht in de veranderingen die zich in de loop der jaren hebben voorgedaan in de instelling van het huwelijk: Hoe ik mijn huwelijk red nadat ik mijn man heb bedrogen; Wat is het huwelijk?
Externe bron: Wikipedia
This post is also available in:
English (Engels) 
Français (Frans) 
Deutsch (Duits) 
Español (Spaans) 
Dansk (Deens) 
Nederlands 
Svenska (Zweeds) 
Italiano (Italiaans) 
Português (Portugees, Portugal)
