Oude ontologie

Oude ontologie: Aristoteles, Socrates, Plato, Parmenides, Democritus, Anaximenes, Anaximander, Gevolgtrekking. Ontologie is de basis geworden van alles wat we weten, omdat hierdoor kennismodellen zijn ontwikkeld. Modellen waarmee we waardevolle informatie kunnen gebruiken om meerdere complexe situaties of die van ons dagelijks leven op te lossen.

In de geneeskunde is de ontologie bijvoorbeeld verantwoordelijk geweest voor het consolideren van het gebruik van concepten die ons in staat stellen termen als ‘syndroom’ te gebruiken; zonder in detail te treden. Dit is te danken aan de ontwikkeling van categorieën in de medische ontologie.

Het is een tak die erin is geslaagd het leven zoals we dat kennen te transformeren, vanuit zijn vermogen om kennis te koppelen, en in die zin te systematiseren door de geschiedenis van samenlevingen heen.

Vanuit dit oogpunt is ontologie een toegepaste discipline geweest om optimale kennislijnen van grote bruikbare waarde te ontwikkelen.

Vervolgens gaan we de benaderingen bekijken die meerdere filosofen zouden hebben voorgesteld voor deze tak van filosofie, elk met hun respectieve argumenten en verklaringen over wat ontologie voor hen was.

Inhoud

Aristoteles

oude ontologie. Aristoteles gebruikte de term ‘eerste filosofie’ om te verwijzen naar wat later bekend zou worden als ontologie, terwijl zijn discipelen het destijds als metafysica zouden omschrijven. In dit opzicht sprak Aristoteles over substantie als het fundament dat de werkelijkheid vormde.

Hij betoogde dat de substantie in staat was zichzelf te transformeren, een ongeluk te krijgen en tegelijkertijd deel uit te blijven maken van een subject. Op deze manier is de substantie wat een individu op een concrete manier definieert, deel uitmakend van zijn onveranderlijke identiteit.

Socrates

Socrates beschrijft een reflexief vermogen dat de mens onderscheidt van de rest van de levensvormen. Hij betoogde dat de mens de enige is die zich de reden van zijn bestaan kan afvragen. Hij sprak over deugd, als de manier om te begrijpen hoe correct te handelen.

De rationaliteit van de mens om op elke vraag een rationeel antwoord te kunnen geven, samen met de deugd, zijn de grondslagen die volgens Socrates de ontologie moeten definiëren. De constante zoektocht naar rationaliteit zal de enige transcendentale eigenschap zijn die door mensen wordt beoefend, en is op zichzelf een van de meest specifieke aspecten ervan.

Plato

Plato sprak over de ziel en het lichaam als volledig tegengestelde entiteiten aan elkaar. Aan de ene kant beweerde hij dat de ziel altijd op zoek is naar perfectie, maar dat het lichaam het belangrijkste obstakel was om die perfectie te bereiken.

Door kennis te vergaren, naderde de ziel de volmaaktheid. Op deze manier betoogde Plato dat de ziel het enige was dat de mens en zijn essentie kenmerkte. Hij legde uit dat het lichaam niets meer is dan het instrument waarmee de ziel op haar bevel kan werken.

De onvolmaaktheid van de mens kwam voort uit het lichaam, en daarom zouden de ziel en het lichaam in een constante strijd blijven. De ziel zal proberen het lichaam te verlaten om perfectie te bereiken, dat wil zeggen de oorspronkelijke staat.

Parmenides

Parmenides was van mening dat het zijn is zoals het is in zijn aard. Zijn kenmerken zijn de essentie van zijn identiteit boven alles, en hij moet altijd op hetzelfde pad blijven, omdat hij door af te wijken zichzelf zou kunnen verliezen.

“Het zijn moet zijn, anders kan het verdwalen.” Parmenides betoogde dat wezens zichzelf niet kunnen verliezen, dus moeten ze altijd de eerste zijn, zelfs vóór lucht en water. Het wezen is onveranderlijk, tijdloos en ondeelbaar, daarom mag zijn essentie niet verloren gaan.

Democritus

Democritus verklaart een indeling in kleine delen, die hij definieert als atomen, en die samen het menselijk lichaam vormen. Hij waarschuwt dat deze elementen niet zichtbaar zijn voor menselijke ogen, maar bevestigde hun bestaan in zijn postulaten.

Door middel van atomen verklaarde Democritus een deel van de kenmerken van de mens, zoals onveranderlijkheid, en beschreef ze als deeltjes die niet van vorm konden veranderen of zich met elkaar konden ontvouwen.

Anaximenes

Voor Anaximenes vertegenwoordigt lucht de oorsprong van het zijn, aangezien dit het element is dat het in leven houdt, en daarom degene die het vertegenwoordigt. Lucht maakt deel uit van het leven van de mensheid, dus Anaximenes stelt het voor als de belangrijkste stof ter wereld.

Hij definieert het als het oorspronkelijke principe, dat wil zeggen, wat heeft geleid tot alle elementen die in de wereld bestaan, zowel op het land als in de zee. Hij legde uit dat lucht kan veranderen door verdunning en ook door condensatie.

Anaximander

Anaximander heeft het over de Apeiron, een element dat geen vorm heeft en ook oneindig is. Desondanks beweert hij dat het levende wezens en het leven over de hele wereld kan coördineren. Hij legt uit dat er een proces is dat hij de scheiding van tegenstellingen heeft genoemd, waarbij verschillende verschijnselen plaatsvinden die deelnemen aan hetzelfde oorspronkelijke proces van de wereld.

Het spreekt van een materie die geen vorm heeft, die oorspronkelijk is en die al het bestaande leven kan voortbrengen. Hij stelt dat de Apeiron naast de oorsprong ook het einde vertegenwoordigt, zodat alle wezens aan het einde van hun bestaan naar dit element zullen terugkeren.

De Apeiron heeft geen exacte verklaring, behalve dat het een massacentrum is in een eeuwigdurende beweging, die door zijn eeuwige rampspoed op elk moment werelden creëert.

Gevolgtrekking

Kortom, er is een scala aan premissen met betrekking tot oude ontologie. Zoals we kunnen zien, wijdden meerdere auteurs een groot deel van hun studies aan het opstellen van een paradigma, met als doel het ontstaan en het einde van kennis zelf te verklaren.

Laten we niet vergeten dat deze benaderingen overeenkomen met de periode van de oude ontologie, daarom vertegenwoordigen ze een baanbrekend theoretisch lichaam in wat momenteel wordt gedefinieerd als ontologie en zijn meerdere afleidingen.

Bronnen